دیروز آخرین روز بود و امروز اولین روز، همه خاطراتم را به گذشته می سپارم و تنها به لحظه های آتی زندگی ام می اندیشم، یاد تو همچو درختی همیشه سبز با ریشه ای خشکیده در خاطرم خواهد ماند، ولی افسوس از سرشت این درخت بلند و استوار که سایه اش را از رهگذر خسته ای نیمه جان دریغ داشت. تو خاطره ی تلخ دیروز من بودی و من دفتر خاطرات رهگذارانی غریبه که تشنه لب آمدند و تیشه به دست برفتند، آری من درختم، درختی که همچون همنوعان خود در فصلی سر سبز است و در فصلی دگر برگهای خشکیده اش را با دست خود رها می کند، و در اندیشه زایش و رویشی دوباره به خواب فرو می رود، من فرزند بهار هستم، بهاری که سمبل رویش و سر سبزی ست، و در آستانه فصلی گرم، بارها و بارها متولد خواهم شد، دوباه برگ و بار خواهم داد و پرندگان آواز خوان را در بر خویش خواهم گرفت، این بار با قامتی چنان استوار که هیچ تیشه بدست به ظاهر تشنه لبی در سایه ام نتواند بیاساید!
...آنان که به ظاهر درخت اند و در باطن آتش، روزی در طوفانی سهمگین به دست چرخ بلند به زیر کشیده خواهند شد و بر زمین خواهند نشست، در فصول سرد که برای دیگران انتظار شیرین بهار است به عذابی سخت فنا شوند و از یاد و خاطره ی همگان به در روند!
...آنان که بید مجنون هستند، در سخت ترین باد های روزگار، همچون امارتی مستحکم و پا برجا، در برابر شلاق های آسمانی توانی خارج از حد تصور خواهند داشت و ضربه های آذرخش جان سوز را به آسانی تحمل خواهند کرد، چرا که افتاده ترینند و بس!