آخرین لحظه های امید

توی این لحظه های آخر سال، آخرین لحظه های امیدواریم رو طی می کنم، من که روزها و ساعت ها و دقیقه ها رو به انتظارش نشستم، این لحظه ها رو هم منتظر می شینم، آخرین قطره های اشکم رو به پای تصویر خیالی اون می ریزم، شاید که قلب مثل سنگش ذوب بشه، شاید که اون غرور احمقانه بشکنه، شاید که باورم کنه، شاید برگرده، می گن برای تغییر سر نوشت یه لحظه کوتاه هم کافیه، اما نه خبری نیست، این لحظه ها هم نمی تونن کاری از پیش ببرن، خیلی تحمل کردم، چون عاشق بودم، خیلی زود جا زد چون عاشق نبود، این رسم عشق نیست، بهتر بگم دارم کم کم نا امید می شم، در نبود کسی اشکم می ریزم که که قلبم رو دزدید، احسایم رو دزدید، وجودم رو درهم شکست و رفت. عشق پاک از جنس شیشهء، اما مثل فولاد می مونه، تا جایی که ممکن مقاومت می کنه، اما وقتی شکست هر ذره از اون یه جایی میفته، دوباره ساختنش تقریبا غیر ممکنه، طاقتم داره تموم میشه، اما این لحظه های آخر رو هم تحمل می کنم، اون که می گفت، سخت ترین چیز دیدن اشک یک مرد، خیلی ساده و با لب خندون داره از کنارش می گذره و از قطره قطره آب شدن لذت می بره، شمارش معکوس رو برای شکستنش شروع کرده و برای دیدن اون  لحظه بی تابی می کنه، بیشتر از این نمی تونم خودم گول بزنم، بیش تر از این نمی تونم محبت رو تو قلبم گسترش بدم، بیش تر از این نمی تونم در مقابل بدی ها دووم بیارم، احساس می کنم تمام وجودم رو داره نفرت پر می کنه، نفرت و دروغ و بدی و پلیدی، افکارم به سوی گذشته ها و تلخی های زندگیم کشیده میشه، سختی های گذشته همه به این لحظه های آخر حجوم آوردن و مثل کرکس های شوم دورم رو احاطه کردن، اما من این لحظه های آخرم دووم میارم و به انتظارش می شینم، شاید که برگرده، اما اگه برنگشت...، اون الآن در سفرهّ و داره از لحظه لحظهء زندگیش لذت می بره٬ اما من احمق دارم انتظار می کشم٬ وقت داره تموم میشه و من دارم به باورم، به دلتنگی و به شکستنم نزدیک تر می شم...