مهرورزان

چه زیباست زندگی را با اندیشه آشتی دهیم، و چه زیباتر، تاب زیستن در قفس نه و آری را داشته باشیم. هستند آنهایی که خویشتن در وجود را برهنه می بینند، و با هر هراس برای راه گریز طالب پیراهن از معشوقی می شوند که خود برهنه است. در پیمانه کوچک عمر، وقت چون تصویری از رویا چه گذرا، بر ما میهمان است، و اگر آهنگ طریقت و هدایت روح خویش به او سپاریم، تقویم را به دست خود رقم خواهیم زد. زمان، عشق است، و لحظه حال معشوق، بی مرز، بی تقسیم، بی فردا، فقط اکنون متولد می شود. آدم ستمدیده گرسنگی های خود خویشتن است، ورنه اگر با صاحب جان یگانه می بود، از روی خرد خویش بر همگان نیز تقسیم می نمود. بی قرار درون نمی داند که بی درنگ شاید لحظه ای دیگر در عمارت شگفت انگیز آسمان منزل خواهد کرد، آنجا که تا بی کرانه قرار است و قرار. شکوه و عظمت خانه ها، یا بی رمقی کلبه های پوشالی، زیباترین جامه ها، یا تار و پودی خالی، پوشانندهء آرمان های نیک و بد ما نیستند. تا دستها خالی شدن نیاموزند، پر نخواهند شد، مگر با تبادل نیاز و آن سوی مرزهای رضایت و پس از آن دستی فقیر خواهد ماند و دستی طمعکار. بذر بیرون ز خاک افتاده، محصول کدامین فصل تاریخ است، که در بهاران رنگ زمستانی را می جوید. از تحفه ای که به تو بخشند، بار گرانی بر دوش تو گذارند، اندیشه کن که حجاب از غرور بر گیری و بار کشی باشی در ادامهء راه برای تقسیم.

منبع: ماهنامهء موفقیت