گذر روزگار چه می کند با ما

اون قدیما توی یه منطقه مناسب، مثلا سر سبز و خوش آب و هوا یا مناسب برای زراعت و کشت و کار و زندگی، چند تا خونواده دور هم جمع می شدن و خونه های کاهگلی می ساختن، همینطور زیاد و زیاد تر می شدن تا کم کم به روستا تبدیل می شد، روستائی ها به سادگی و بی آلایشی معروف بودن.
اون قدیما وقتی که پسره می رفت لب چشمه تا از آب پاک و زلال اونجا یه کوزه برداره و ببره، نا غافل چشمش توی چشم یه دختر بی آلایش و خجالتی می افتاد، یکی مثل خودش، با این نگاه پاک دو تا گل سرخ کنار چشمه می رویید و دو کبوتر توی آسمون با هم جفت می شدن، دو تا نیلوفر آبی روی آب رها میشدن و دوتا دل پاک برای همدیگه فرو می ریخت، یه دختر ساده که یه شال منجق دوزی شده خوشگل روی سرش و یه لباس پولک دوزی شده خیلی ناز هم تنش کرده بود، یه دختر زیبا و خوش قد و قامت و با حیا که وقتی خودش و پسره رو کنار چشمه تنها می دید از خجالت بار ها و بار ها می مرد و زنده می شد. شب ها دیگه خواب به چشمای هیچ کدومشون نمیومد.
تا اذان صبح بیدار بودن و وقت نماز هم به یاد همدیگه، سال ها و سال ها به خاطر یه نگاه پاک و عاشقانه به پای هم می نشستن تا روز موعود فرا برسه، بالاخره اون روز از راه می رسید و زندگی عاشقانشون رو با همون سادگی چند سال پیش آغاز و تا آخرین لحظه های عمرشون کنار هم دیگه و به پای همدیگه می نشستن و آخرین نفس هاشون رو هم در کنار هم می کشیدن.
واقعا که اون زمان زندگی ها چقدر ساده و قشنگ و بی درد سر بود. اما حالا چی؟